UÇUK MAVİ DÜŞLER

Bizim düşlerimiz vardı, en azından benim. Sahilde bir kasabada emeklilik keyfi yaşayıp bahçeyle uğraşacaktım. Kıyıda köpeğimi gezdirip oynayacaktım. Birlikte bir bankta otururken dizimize battaniyeyi örtüp, sarılıp ısıtacaktık birbirimizi akşamüstü. Kışın şömine yanacaktı evimde. Sıcacık oturup bazen kahve ve sohbet, bazen TV de birlikte film izlemekle geçecekti akşamlar.

Uçup gitti o düşler karşıdaki denizin maviliklerinde. Yine kıyıda otururum ben, ama yalnız başına olur artık. Tadı olur mu bilmem ama bulurum bakacak bir derinlik ufukta. Üşümem yine de. Sıkı giyinirim, yanımda yine köpeğim olur tabii. Ona sarılıp kucaklarım arada. Düş falan kalmaz doğal olarak. Günlük yaşantının iniş çıkışları, bakkalla yapılan sohbetler, belki arada büyük alışveriş merkezlerine gidip vakit geçirme doldurur hayatımı.

Masmavi değil uçuk mavi hatırlıyorum o düşleri. Çünkü canlı değil artık hiçbiri hafızamda. Puslu… Bakınca uzaklara bilmem nerde okuduğum bir şiir geliyor aklıma.

Yine de yaşamak güzel.

Kirlendi hayalimdeki uçuk mavi
vuruldu en güzel düş martısı denizlerin
konuşmak artık bir şey anlatmıyor ey hayat
mühürle dudağımı, lâl eyle çığlığımı.
varsın sessiz çığlıklar örtsün bedenimin üstünü
en haykırdığım yerden sustur beni ey aşk
ey koşulsuz, yargısız, hesapsız. ömrümü verdiğim
ey sebebi ezam, kahrı çilem, cennetim, cehennemim
solgun bir gül gibi sustur beni.